مملکت داری به سبک تایوان یا کره شمالی؟

فیلمی در شبکه های اجتماعی می چرخد که در هنگام زلزله تایوان در یک بیمارستان یا زایشگاه، پرستاران مواظب نوزادانی هستند که در تختهای خود خوابیده و ساختمان بشدت تکان می خورد. زلزله ای با قدرت بالای ۷ ریشتر در تایوان با تعداد معدود کشته همه را غافلگیر کرده است‌. بارها و بارها متخصصان هشدار داده اند که اگر زلزله ای با این قدرت در تهران رخ دهد، جهان شاهد تصاویر آخرالزمانی خواهد شد. صدها هزار نفر زیر آوار کشته می شوند، آتش سوزی های گسترده تمام شهر را در بر می گیرد، خیابانهای تنگ و پر ترافیک مانع هر گونه امداد رسانی می شود.

تنها شانس مسئولین این است که تا این تاریخ زمین نلرزیده و البته ما هم ارزو می کنیم حداقل در بودنمان شاهد چنین فاجعه ای نباشیم.

کل مساحت تایوان با ۳۶ هزار کیلومتر مربع تقریبا برابر استانهای تهران، البرز و قم است. جمعیت تایوان با نزدیک ۲۴ میلیون نفر از جمعیت سه استان ما با ۱۶م, ۸م بیشتر است. این کشور خود مختار که بخشی از چین محسوب می شود توانسته است با توسعه صنعتی، گردشگری و تجارت استاندارد بالایی از زندگی برای مردمانش درست کند. این استاندارد بالا حاصل درک دو عامل اصلی پیشبرنده در معادلات اقتصاد جهانی است، نخست کار و دوم ارتباط با دنیا. این کشور نه نفت دارد و نه گاز و نه معدن. اتفاقا کشوری مذهبی هم هست و با حفظ سنتهای بودیسم، با آنچه ما تهاجم فرهنگ غرب می دانیم، هویت تاریخی و سنتی خود را حفظ کرده است.

با وجود اختلاف جدی با چین توانسته است با سیاست از رخداد جنگ جلوگیری کرده و بدون تنش جدی رفاه مناسب برای مردمانش فراهم کند. در مقایسه ببینید، کره شمالی با مردمانش چه کرده است. کشوری که دارای بمب اتمی است ولی مردمانش در فقر و گرسنگی مانند قرون وسطی زندگی می کنند.
برگردیم، به کشور خودمان، کل انرژی جامعه مدنی ما در ایام عید مشغول پارک قیطریه شده است. شهردار می گوید من مسجد می سازم و مخالفان می خواهند با ایستادگی نشان دهند که مشکل شهر احداث مسجد نیست. هزار کیلومتر دورتر در چمشیر کسانی با هزینه صدها میلیون دلار، آب شوری که با عبور از رودخانه می توانست هزاران هکتار جنگل بومی را سیر کند و در سیلابهای سالیانه نمک اضافی را تخلیه کند، تبدیل به یک ابر بحران شده که نه تنها باعث نابودی زیست بوم، که زندگی میلیونها ساکن جنوب کشور را تهدید می کند.

در همین تعطیلات عید، نزدیک هزار نفر فقط در حوادث رانندگی جانشان را از دست دادند، با ۱۰۰ هزار تصادف، حدود ۲۲ هزار نفر نیز مجروح شدند. آماری که فرا تر از کشته ها و مجروحان خونین ترین جنگ های دنیا (مانند غزه و اکراین) است.

مسئولان مملکت گوششان را بسته اند. سیاستهای منطقه ای ما را به جایی رسانده که رژیم اسرائیل به راحتی ساختمان دیپلماتیک ما را می زند و در داخل هم تروریستها به ماموران حافظ مرزها حمله کرده و شماری از آنها را شهید می کنند.

آیا وقت آن نرسیده که با آشتی ملی هم روش نادرست با مردمان و سرزمین خود و هم جامعه جهانی را اصلاح کنیم؟ آیا حق مردم صبور ماست که نزدیک نیم قرن همیشه با سایه جنگ و تحریم و ترور زندگی کنند؟ حل مشکل امروز ایران بسیار ساده تر از آنی است که می توان فکر کرد. با قبول مشارکت همه ایرانیان در اداره مملکت، می توانیم ضمن قطع خروج سیل هموطنانمان و سرمایه های انسانی و مالی به خارج از کشور و با بازگشت آنهایی که با دل خونین رفتند، با آشتی با دنیا و اتخاذ سیاست های نرم در مقابل جهان باعث سراریز شدن سرمایه گذاری و رونق گردشگری در کشور شویم.

اگر اوضاع کشور بهبود یابد، دیگر نه لزومی به بهره وری ناپایدار از منابع نسل های آینده ایم و نه فرزندان مقامات کشور دنبال زیستن در کشورهای دیگر و کسب اقامت در کشورهایی می شوند که پدرانشان چهار دهه بر آنها مرگ می فرستند. برای پایان دادن به چرخه های فساد به ایجاد آرامش، رقابت سالم، شفافیت و ارتباط با دنیا و بازیافتن ارزش کار به جای سو استفاده از اوضاع شبه جنگی، تحریم و رانت نیاز است. اتفاقا با رونق اقتصادی و نقش آفرینی در عرصه های بین المللی، بهتر می توانیم، از حقوق مظلومین جهان، منجمله مردم رنجدیده فلسطین، افغانستان و یمن دفاع کنیم. با پایان این شرایط می توان به ساختن اصولی زیر ساختهای کشور، بهره وری از فن آوری های پیشرفته و دوستدار محیط زیست، کاری کرد که نه نگران آلوده شدن هوا باشیم و نه اگر زیر پایمان لرزید یا باران آمد، شاهد عزادار شدن صدها و هزاران خانوار شویم؛ انتخاب با شماست.