به گزارش جریان نو، قلمرو حیوانات مملو از شکارچیان و طعمه‌ها است، در این بین برخی از شکارچیان قاتل‌های خارق العاده‌ای هستند؛ اما راه‌های زیادی برای گرفتن یک وعده غذایی و راه‌های زیادی برای تعریف اینکه چه چیزی یک شکارچی موفق را می‌سازد، وجود دارد.
این یک سوال فریبنده پیچیده است. اکولوژی و زیست شناسی تکاملی بسیار جالبی در این سوال ساده به هم گره خورده است. شکارچی دقیقا مانند چسبی است که همه چیز را در کنار هم نگه می‌دارد و به این ترتیب انرژی از اکوسیستم‌ها عبور می‌کند. واضح‌ترین راه برای سنجیدن مسئله مهارت شکار، در نظر گرفتن میزان صید حیوان است. در واقع یعنی باید تعداد دفعاتی که یک حیوان با موفقیت یک وعده غذایی را از بین تمام تلاش‌های خود بدست می‌آورد را اندازه‌گیری کرد.
با این معیار، در واقع گونه‌هایی که ما فکر می‌کنیم بهترین شکارچی هستند مانند شیر، ببر، گرگ و دیگر شکارچیان بزرگ، موفق‌ترین گونه‌ها نیستند. شیرها تقریباً ۳۰٪ مواقع و ببرها فقط در ۱۰٪ موارد موفق هستند.
در عوض، با کمال تعجب یک سنجاقک عنوان بهترین شکارچی را کسب می‌کند. این حشرات تا ۹۷ درصد در صید خود موفق هستند و می‌توانند روزانه صدها پشه را مصرف کنند.
موفقیت آنها تا حدی ناشی از دیدگاه فوق العاده آنهاست. سنجاقک‌ها و خویشاوندان آنها دارای چشم‌های مرکب هستند که تقریباً ۳۶۰ درجه بینایی به آنها می‌دهد و مغز آنها قادر است اطلاعات حسی را بسیار سریع پردازش کند و به آنها امکان پیش بینی محل حرکت طعمه را می‌دهد. از آنجایی که سنجاقک‌ها می‌توانند بال‌های جلو و عقب خود را به‌طور مستقل حرکت دهند، پرواز کننده‌های ماهری نیز هستند و حتی می‌توانند به عقب پرواز کنند.
با این حال تعاریف دیگری از موفقیت شکار وجود دارد
به طور معمول، شکارچیان در دو دسته می‌گیرند: حیواناتی که به طور فعال طعمه خود را تعقیب می‌کنند و به آنها حمله می‌کنند و دسته دوم حیواناتی که در کمین هستند و با اتکا به صبر و شکیبایی خود برای به دست آوردن یک وعده غذایی بر روی آنها حساب باز می‌کنند. با در پیش گرفتن این دیدگاه و از نظر کارایی حیوانی مانند یک پیتون بزرگ ممکن است شایسته تاج باشد.
مار بزرگی مانند پیتون می‌تواند در یک مکان بنشیند و منتظر بماند، منتظر بماند و منتظر بماند و در نهایت، وقتی حیوان مناسب از راه رسید، آن را بگیرند و بکشند. برای این مارهای بزرگ، این اتفاق ممکن است فقط دو یا سه بار در سال پیش بیاید.
از طرفی، در نظر گرفتن سازگاری می‌تواند به عنوان معیاری از مهارت شکارچی باشد. برای مثال کایوت‌ها، با در نظر گرفتن این دیدگاه تاجدار هستند، زیرا می‌توانند به تنهایی یا به صورت گروهی شکار کنند و همه چیز از گوساله گوزن گرفته تا موش را وعده غذایی خود قرار دهند. انعطاف پذیری کایوت‌ها به آنها کمک کرده تا در بیشتر زیستگاه‌ها، حتی شهرها، رشد کنند. در واقع می‌توان گفت درک اینکه چه منابعی در دسترس شکارچی است و توانایی بهره‌برداری از آنها باعث توانایی شگفت‌انگیز شکار می‌شود.
با این حال برخی گونه‌ها نیز به قدری مبتکر هستند که نمی‌توان آنها را برنده در نظر گرفت؛ برای مثال ماهی کماندار، ماهی گرمسیری بومی جنوب شرقی آسیا، می‌تواند فاصله بین خود و حشره‌ای که روی برگ نشسته است را از زیر آب تشخیص دهد و سپس با استفاده از یک جت آب که با دقت، هدف گرفته شده است، آن را به پایین بیاندازد. این قابلیت آنها برای هدفگیری در فواصل مشخص، تقریباً ۱۰۰٪ دقیق است.
اختاپوس‌ها نیز به طور مشابه در شکار خارج از عنصر طبیعی خود موفق بوده‌اند، این سرپایان«cephalopods» علاوه بر استفاده از استتار افسانه ای خود، می‌توانند در تعقیب طعمه برای مدت کوتاهی به زمین بروند. برای مثال غواص‌ها در ترکیه اختاپوس را در حالی دیده‌اند که خودش را مخفی کرده است، ظاهرا این اختاپوس استاد استتار است.
اما کدام جانور ضعیف‌ترین شکارچی است؟
از برخی جهات، پاسخ دادن به این سوال دشوارتر است. هر گونه‌ای که شکار می‌کند، طبق تعریفی، موفق است، زیرا می‌تواند جمعیت خود را حفظ کند. اما از نظر عجیب بودن،باید گفت که ولورین در این دسته قرار می‌گیرد، ولورین که یک شکارچی در نظر گرفته می‌شود، وارد شدن به صورت طعمه خود و ترساندن آنها با جیغ و صداهای بلند دیگر شکار می‌کنند، استراتژی آنها عجیب و نامناسب است. گویا آنها اساساً می‌گویند:اگر کار کند، خوب است و اگر نشد، شکار شانس من نیست.
