سرویس خبری یادداشت

روز گذشته خبری در تیراژ وسیع در رسانه‌های ورزشی داخل کشور منتشر شد؛ اینکه امیر قطر به پاس تکرار قهرمانی ملی‌پوشان این کشور در جام ملت‌های آسیا پاداش‌های قابل توجهی برای بازیکنان و مربیان در نظر گرفته است.در این گزارش‌ها، از چیزهایی مثل یک آپارتمان در لندن، خودروی لکسوس و مقرری ماهانه تا پایان عمر سخن گفته شده است.

سال پیش که معترضان به شرایط کشور راهی خیابان شده بودند، از طرف اغلب مسوولان به ویژه سران قوا، هر روز وعده داده می‌شد که به زودی شاهد تحولی بی‌نظیر و چشمگیر در حکمرانی خواهیم بود

در دوره چند ماه آخر منتهی به انتخابات باید از دیدگاه‌های احزاب و گروه‌ها و افراد از مسائل کشور و راه‌حل‌های آنها مطلع بود و آنها را بررسی و نقد کرد. ولی در فضای کنونی انتخابات دریغ از کوچک‌ترین طرح و ایده و تحلیل و از آن مهمتر دریغ از کوچکترین راه‌حل که منجر به امیدآفرینی شود، با این وضعیت معلوم نیست که مردم به چه چیزهایی باید رای دهند؟

یک استدلال رایج بین مخالفان شرکت در انتخابات این است که «رأی نمی‌دیم تا اصلاح بشید». البته این‌دسته از مخالفان با آنها که از بیخ‌وبن با نظام و کشور مشکل دارند، فرق می‌کنند؛ چه‌بسا دلسوزانی هستند که می‌خواهند اصلاحات را از طریق قهر دنبال کنند نه رأی.

تحریم منع یا محدودیتی است که با اتکا به وضع مجازات از سوی نهادها و ساختارهایی به مبادله میان کشور و طرف‌های تجاری بین‌المللی آن اعمال می‌شود.

آمارهای دولتی از کاهش تورم و افزایش رشد اقتصادی و کاهش بیکاری حکایت دارد اما آثار این آمارها در جامعه نه تنها ملموس نیست بلکه معکوس است.