با همین فرمان تفرقه و کینه پیش آمدیم که کار بجایی رسید که حتی نمازجمعه ها هم از «وفاق» خالی شد و آنقدر تریبون ها رنگ جدایی به خود گرفت که تنها چیزی که ته کاسه خالص سازی ماند، خالی سازی بود!.
به گزارش جریان نو؛ محمد محمودی در یادداشتی نوشت:
مدتها بود که دنبال یک نشانه از تایید هاشمی نسبت به پزشکیان می گشتم. ولی نصیبم نمی شد!، تا رسید به شب اربعین حسینی. در غروب شنبه سوم شهریور ۱۴۰۳ که از قضا مصادفم شد با نودمین زادروز هاشمی، کجا؟. مسگرآباد تهران!. برای چه؟. افتتاح بیمارستان هاشمی. چه زمانی؟. فقط چند روز بعد از تشکیل دولت وفاق، با چه کسی؟. با دختر هاشمی!.
بخدا اگه به روال مرسوم این سالها بود، مسعود پزشکیان هم نباید می آمد، چون نه رئیس جمهور قبلی به برنامه های بنیاد امور بیماری های خاص می آمد، نه روسای جمهور قبل تر!. اما پزشکیان آمد!. یک تابوی شکنی تاریخی بعد از ۲۰ سال، یا شایدم بیشتر. حال عجیب و متمایزی دارد این رئیس جمهور. کلیاتش را در یادداشت «اخلاق وفاق» نوشتم.ولی باور کنید احوال پزشکیان اصلا با احوالات این سالهای ما جور نیست!. احوالی که باعث شده یکجوری دشمن خونی هم بشویم، که حداقل مجازات همفکر نبودن از سوی طرف مقابل مان شده، طرد ابد!.
با همین فرمان تفرقه و کینه پیش آمدیم که کار بجایی رسید که حتی نمازجمعه ها هم از «وفاق» خالی شد و آنقدر تریبون ها رنگ جدایی به خود گرفت که تنها چیزی که ته کاسه خالص سازی ماند، خالی سازی بود!.
ویروس بدتر از کرونای «بی هم بودن» آنقدر در تن کشور پیش رفت و رفت، که کارد را به استخوان نظام رساند. دیگر به جز رهبری کمتر کسی از وحدت حرف می زد. تریبون های رسمی و رسانه ملی مملو از طعنه و کنایه و زخم زبان بود و «پدری کردن» مطالبه ای شد بی اجابت!. برخی انقلابی ها، تقوای کلام نداشتند و برخی دیگر أَشِدّاءُ عَلَى الکُفّارِ شدند علیه فرزندان ایران!.
اما انگار پزشکیان آمده تا بازار تمام گوشت تلخ ها را پلمپ کند!. پزشکیان وقتی در مناظرات گفت من «فهمیدم که نمی فهمم» در واقع مانیفست «اخلاق وفاق» را اعلام کرد تا همه بدانند با «من» سازی از خود و بی معرفتی به بزرگان، کاری از پیش نمی برند.
اما چرا نوشتم اتفاق مسعود در مسعودیه؟. آخر خیلی نارفیقان هاشمی بودند در تمام سالهای حیات و مماتش، که به وقت مبادا تا می توانند بهانه جور می کنند، تا از او نگویند، ولی پزشکیان برعکس تمام آنها، بهانه جور کرد برای آمدن، تا هم ادای احترام کند به یک عمر خدمت مشفقانه ی هاشمی و هم قدردانی کند از سی سال همت بی‌وقفه دختر هاشمی در خدمت به بیماری های خاص!
از نگاه نگارنده این مهم ترین اتفاق مسعود در این سالها بود. اتفاقی مسعود به نام قدرشناسی از خدمتگزاران واقعی مردم برای ترویج خدمات صادقانه. البته فاطمه هاشمی سالهای مدیدی است که به «رسم پدر» عادت کرده و تنها ماندن و تنها کار کردن را زندگی می کند، پس امسال هم خیلی چشمش به در نبود، چون اصلا حساب قدردانی از خدماتش را با جای دیگری می داند.
فاطمه فرآتر از هر چیز، پای عهد پدرش ایستاده. عهدی که وصیتی نانوشته شد برای فاطمه از جانب پدر، به نقل مضمون که؛ «هر چه پیش آمد، پای بیماران خاص بمان!». فاطمه سالهاست پای این عهد ایستاده و این راه سخت و دشوار را تنها با «یاری سبز» مردم به پیش می برد. اما خب امسال مسعود پزشکیان و وزیر بهداشت با معرفتش، نگذاشتند فاطمه بازهم تنها بماند. آنها آمدند تا نشان دهند هاشمی زدایی تنها یک خیال خام بود و بس. چرا که تا سازندگی هست، نام هاشمی هم هست.
البته حضور بی خبرِ پزشکیان در مراسم افتتاح بیمارستان هاشمی برکات دیگری هم داشت. حضور «مسعود» رئیس جمهور در مسعودیه هم یک ترک عادت شد برای رسانه ملی. برای پخش یک گزارش کامل از بنیاد امور بیماری خاص، هم یک انگشتر فیروزه شد، برای انگشت باصفای افشین علای عزیز از سوی رئیس جمهور و هم یک شوخی کمتر شنیده شد از محسن آقای هاشمی که رو به رئیس جمهور گفت: «آقای پزشکیان، منم مثل شما از روی کاغذ بخونم، خراب می کنم!» و از همه بالاتر یک امید بزرگ شد برای آینده دارویی و درمانی بیماران خاص. برای من گوشه نشین م شد، همان نشانه ای که دنبالش می گشتم. نشانه ی تایید هاشمی بر نام پزشکیان.
تایید رئیس جمهوری که نه «من» است و نه «بی معرفت». پس به حرمت تواضع و وفای صادقانه پزشکیان با خودم قرار گذاشتم، آمدنش به بیمارستان هاشمی را طوری بنویسم که «هاشمی» دوست داشت و عنوانش را هم به گونه ای بگذارم که او می پسندید. حاصلش شد همین که خواندید، یک اتفاق مسعود در مسعودیه!.
