به گزارش جریان نو؛ برخی مبینا را با سایر ورزشکاران جهان مقایسه کردند؛ از یک قهرمان چینی که پس از المپیک به رستوران خانوادگی‌شان برای کار برگشته تا مدال‌آورانی که از آمریکا گرین‌کارت می‌گیرند و می‌توانند در هر رشته تحصیلی به راحتی بورس تحصیلی بگیرند. رئیس فدراسیون تکواندو نیز از مردم خواست: «دست از سر نعمت‌زاده بردارند!»
در این باره دنیای اقتصاد نوشت: جنجال با یک خواسته عجیب آغاز شد. مبینا نعمت‌زاده، تکواندوکار ایرانی که در المپیک پاریس مدال برنز گرفته بود در مصاحبه‌ای تلویزیونی خواست که بدون کنکور در رشته پزشکی شرکت کند. او سومین زن مدال‌آور ایرانی در تاریخ المپیک است. بنابراین برخی خواستار حمایت از او شدند؛ اما عده‌ای دیگر این امتیاز را اجحاف آشکار به بسیاری از شرکت‌کنندگان کنکور پزشکی دانستند؛ با این استدلال که علم بخشیدنی نیست. هنوز هم چالش‌ها در این زمینه ادامه دارد.
دابسمش‌های زیادی ساخته شده و اظهارنظرها در فضای مجازی تمام‌شدنی نیست. برخی مبینا را با سایر ورزشکاران جهان مقایسه کردند، از یک قهرمان چینی که پس از المپیک به رستوران خانوادگی شان برای کار برگشته تا مدال‌آورانی که از آمریکا گرین‌کارت می‌گیرند و می‌توانند در هر رشته تحصیلی به راحتی بورس تحصیلی و پذیرش بگیرند. کار به آنجا رسید که رئیس فدراسیون تکواندو خبر داد مبینا نعمت‌زاده پیج شخصی خود در شبکه‌های اجتماعی را بسته است و از مردم خواست: «دست از سر مبینا نعمت‌زاده بردارند!» اما چرا مردم دست برنمی‌دارند؟ به‌نظر می‌رسد این خواسته مبینا نیشتر به یک زخم عمیق و کهنه زده است به نام «عدالت آموزشی».
سال‌هاست که بحث سهمیه در رشته پزشکی مورد انتقاد کنکوری‌ها است. سال گذشته تقلب در کنکور تجربی چنان بیخ پیدا کرد که بسیاری از مسوولان زیر تیغ نقد رفتند و حتی رئیس سازمان سنجش استعفا کرد. مادر دختری که امسال شرکت‌کننده پزشکی است به «دنیای اقتصاد» می‌گوید: «دخترم چهارسال است که شبانه‌روز ندارد. حتی نیم‌ساعت نمی‌تواند برای سلامتی‌اش ورزش کند. بنابراین این خواسته بیخود است. اگر مبینا می‌خواست پزشک شود چرا ورزشکار شد؟» البته این فقط یک روی ماجراست. برخی از روان‌پزشکان و جامعه‌شناسان هم به این بهانه بار دیگر از خانواده‌ها خواستند که فرزندانشان را فقط زمانی موفق ندانند که به رشته‌هایی همچون پزشکی وارد شده‌اند.
علم بهتر است یا ثروت؟
تصویر افتخارآمیزی برای ایرانیان بود، وقتی بر گردن مبینا مدال برنز تکواندو را انداختند؛ اما این تصویر چند روز بعد با بیان یک خواسته در تلویزیون بسیاری از ایرانیان را شوکه کرد. مبینا در یک برنامه تلویزیونی خواست که بدون کنکور پزشکی بخواند چون آرزویش از کودکی این بوده است. بلافاصله پیام‌هایی از روسای دانشگاه‌های تهران، الزهرا و… عنوان شد که درهای این دانشگاه‌ها به روی مبینا باز است. کاربران در فضای مجازی اما چند مساله را به چالش کشیدند.
نخستین آن بحث سهمیه‌بندی در کنکور پزشکی بود که حتی ظفرقندی، وزیر پیشنهادی وزارت بهداشت هم در گفت‌وگویی عنوان کرده بود: «سهمیه هم حد و حدودی دارد.» هنوز داغ بسیاری از خانواده‌ها که فرزندانشان با رتبه دو رقمی نتوانستند پزشکی قبول شوند، تازه است.
یکی از کارشناسان سازمان سنجش که نخواست نامی از او برده شود می‌گوید: «در این زمینه ضوابط و قوانین کاملا روشن است. در این مواقع شورای عالی انقلاب فرهنگی تصمیم می‌گیرد. بر اساس قوانین، مدال‌آوران فقط می‌توانند در رشته تربیت‌بدنی بدون کنکور ادامه تحصیل دهند و تصمیم‌گیرنده در نهایت این شوراست.»
عبدالرسول پورعباس، سرپرست سازمان ملی سنجش هم پیش از این با تبریک افتخارآفرینی مبینا نعمت‌زاده تاکید کرد: «بر اساس مصوبه جلسه ۱۰۶ مورخ ۱۲ اسفند ۱۳۶۵ شورای عالی انقلاب فرهنگی، تمام قهرمانان ورزشی دارای مدال طلا، نقره و برنز مسابقات المپیک، جهانی و آسیایی می‌توانند بدون شرکت در آزمون در رشته علوم ورزشی ادامه تحصیل دهند.»
در همین زمینه، حسین قناعتی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران در پاسخ به ادعای موافقت دانشگاه علوم پزشکی تهران با پذیرش بدون کنکور مبینا در رشته پزشکی این دانشگاه به صراحت عنوان کرد: «پذیرش دانشجو در این دانشگاه طبق ضابطه خواهد بود. بنابراین پذیرش او بدون کنکور در رشته پزشکی تکذیب می‌شود.» این گفته‌ها در حالی بود که ناگهان، سخنگوی کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس عنوان کرد؛ «طبق قوانین بنیاد ملی نخبگان، مبینا نعمت‌زاده که در المپیک پاریس موفق به کسب مدال برنز شد، می‌تواند در رشته پزشکی تحصیل کند.» به نظر این غائله به این زودی‌ها تمام شدنی نیست. باید دید اما کارشناسان چه می‌گویند.
علم بخشیدنی نیست!
جوایز نقدی، الماس و یک درآمد مادام‌العمر علاوه بر مدال‌های طلا، نقره و برنز، اینها تنها بخشی از جوایزی است که مدال‌آوران المپیک قرار است از کشورهای خود برای قرار گرفتن روی سکوی المپیک امسال در پاریس دریافت کنند؛برخی دیگر سالانه صدها میلیون دلار از طریق حمایت‌های مالی پاداش‌های پرسود دریافت می‌کنند. بر پایه قوانین کمیته بین‌المللی المپیک، فعالیت‌های مالی حامیان مالی و شرکای حامی ورزشکاران تحت نظارت شدید قرار دارد. به همین خاطر برخی از کشورها مشوق‌هایی را با حمایت دولت برای برندگان مدال ایجاد کرده‌اند. شاید بر همین اساس هم برخی از مردم و کارشناسان خواستار حمایت ویژه از مبینا نعمت‌زاده شدند. چراکه او نه تنها مدال‌آور بوده، بلکه سومین زن مدال‌آور ایران است.
با این حال علی‌رضا صادقی، دانشیار دانشگاه علامه طباطبایی و مدیرگروه علوم تربیتی خانه اندیشمندان می‌گوید: «من پیش‌تر درباره سهمیه‌ها مقاله‌ای مفصل نوشته‌ام و از این زاویه به این موضوع نگاه می‌کنم. به‌نظر من موضوع علم چیزی نیست که بخشیدنی باشد. مسوولان می‌توانند جوایز مالی بدهند و کسی هم نمی‌تواند به آنها خرده بگیرد؛ اما درباره علم این امری امکان‌پذیر نیست. شما نمی‌توانید از کسی که در یک رشته ورزشی موفقیت داشته، به او امتیازی در رشته پزشکی بدهید.»
صادقی معتقد است: «پرداخت پول یا تشویق مالی مشکلی ندارد. به نظر من هر نوع سهمیه‌بندی با روح علم در تناقض است. این خواسته علم را زیر سوال می‌برد. پیش از این هم یکی از قهرمانان از آقای خاتمی درخواستی داشتند که برآورده شد؛ اما متاسفانه ایشان یکی از ضعیف‌ترین اعضای هیات علمی شدند. شناخت کاملی نسبت به سیستم آموزشی بسیاری از کشورهای دنیا دارم و تا آنجا که می‌دانم در هیچ‌جا در زمینه علم بخششی صورت نمیگیرد.»
پزشکی نخوانید موفق نیستید، حتی اگر مدال بیاورید
در میان موجی از انتقادات که حتی پای یکی از ورزشکاران جوان انگلیسی هم پیش کشیده و در فیلمی این خواسته را زیر سوال می‌برد. گفته‌های سجاد اسلامیان، درمانگر و روان‌شناس قابل توجه است. او به مبینا می‌گوید: «دختر عزیزم من به تو افتخار می‌کنم، کاش خودت هم بیشتر کیف می‌کردی. اما پدر و مادرهای ایرانی قربانی یک باور هستند، حتما فرزندشان در تحصیلات موفق باشند. کاش با بچه‌های پزشکی صحبت می‌کردی، چراکه بیشترین آمار افسردگی و ترک تحصیل مربوط به رشته پزشکی است.» این یکی از مشکلاتی است که دامن‌گیر بسیاری از خانواده‌هاست.
علی عسگری، کارشناس تربیتی می‌گوید: «واقعا این خواسته درست نیست و من مخالف این جریان هستم. مبینا زحمت کشیده و در رشته خودش موفق شده است. او بهتر است که در رشته تربیت بدنی ادامه تحصیل بدهد. او انسان بسیار ارزشمندی است؛ اما این رویه بسیار مشکل‌ساز است.»
الهه یاوری، روان‌شناس هم می‌گوید: «به‌نظر مشکل دقیقا از جایی ریشه می‌گیرد که خانواده‌ها فرزندان خود را تحت فشار قرار می‌دهند که خواسته‌ها و آرزوهای آنها را دنبال کنند. در غیر این صورت دلیلی ندارد فردی که این‌اندازه در ورزش موفق است و می‌تواند در رشته خودش بدرخشد و به‌صورت حرفه‌ای آن را ادامه دهد، وارد رشته‌ای شود که باید تمام‌وقت مطالعه کند و دیگر وقت ورزش نخواهد داشت.
منبع:خبرآنلاین
