پزشکیان برای احترام به رای ملت نباید تندروها را در کابینه شریک کند و نباید اجازه دهد تصمیماتی از جنس تصمیمات قبلی در کابینه جدید تکرار شود.
به گزارش جریان نو، روزشمار معرفی کابینه چهاردهم به آخرین ساعات خود نزدیک می‌شود و همچنان بازار ارزیابی‌های تحلیلی درباره حضور افراد و جریانات مختلف حسابی گرم است.
گروهی از تحلیلگران معتقدند، رای مردم به پزشکیان و اصلاحات امانت است و نمی‌توان آن را در بازی‌های سیاسی و جناحی صرف کرد. مردم با رای به پزشکیان و عدم رای به جریان تندروی مقابل، این پیام را به مجموعه تصمیم‌سازان ارسال کردند که خواستار تحقق موضوعاتی چون عدالت، تنش‌زدایی، به رسمیت شناخته شدن سبک زندگی جوانان، مدارا، پایان دادن به برخوردهای سلبی، پایان فیلترینگ و…هستند
دیروز آخرین گمانه‌زنی‌ها در خصوص احتمال حضور برخی چهره‌ها و افراد در کابینه بازخوردهای بسیاری در فضای عمومی کشورمان پیدا کرد و نظرات مثبت و منفی فراوانی در خصوص آنها مطرح شد. اما موضوع بنیادینی که هنوز در محافل سیاسی در خصوص آن بحث و تبادل نظر شده و موافقت‌ها و مخالفت‌های بسیاری درباره آن مطرح می‌شود، کابینه وفاق ملی است.
برخی گروه‌ها و افراد با تاکید بر اینکه به هر حال موضوع وفاق و استفاده از ظرفیت‌های سیاسی فراگیر، بالاخره باید از یک دولتی آغاز شود می‌گویند، حالا که دولت پزشکیان در این خصوص وعده‌های روشنی داده، بهتر است استارت تشکیل دولت وفاق ملی از همین جا زده شود!
بنابراین پزشکیان باید افرادی را به عنوان اعضای کابینه انتخاب کند که در قادرند این مطالبات را محقق کنند. در میان این دو طیف و دو پاره خط گروه دیگری هم هستند که معتقدند، اگر پای موضوع وفاق ملی در میان است، چرا اصولگرایان و جناح راست که بر اکثر نهادهای حاکمیتی و اقتصادی خیمه زده‌اند، بخشی از مدیریت کلان این بخش‌ها را با اصلاح‌طلبان به اشتراک نمی‌گذارند؟
اگر قرار است ایده وفاق ملی شکل بگیرد، چرا از نهادهای بالادستی آغاز نمی‌شود؟
برای آگاهی از چند و چون همه این ابهامات سراغ دو تن از تحلیلگران وفعالان سیاسی رفته تا درباره مقوله وفاق ملی، بایدها و نبایدهای آن صحبت کند. سعید شریعتی و محمد صادق جوادی‌حصار در این نوبت مخاطب پرسش‌های اعتماد در خصوص تشکیل دولت وفاق ملی قرار گرفتند.
شریعتی در این گفت‌وگو با اشاره به اینکه دولت وفاق ملی به معنای شرکت تعاونی نیست، می‌گوید: «اگر نمایندگان ۶۰ درصدی که در انتخابات شرکت نکرده‌اند در دولت حضور داشتند، آن وقت می‌شد گفت که گرایش‌های مختلف مردمی در دولت بازتاب پیدا کرده‌اند. حتی در این صورت هم اطلاق عنوان دولت وفاق ملی، چندان کاربردی به نظر نمی‌رسد.
اینکه علی‌آبادی و خطیب از دولت رییسی، نوذرپور از دولت احمدی‌نژاد و افراد دیگری را از دولت روحانی و دولت خاتمی برداشته و در هم ادغام کنیم، ملغمه بی‌نتیجه‌ای می‌شود که نتیجه آن ۶ماه بعد، اعتبار دولت و رییس‌جمهور را کاهش می‌دهد.»
محمد صادق جوادی‌حصار اما از دریچه دیگری به موضوع ورود کرده و می‌گوید: «جامعه امروز ایران به گفتمان رقیب پزشکیان (سعید جلیلی) رای نداده و به پزشکیان رای داده تا جلوی تحقق گفتمان افراطی سد شود. مدارا با طیف‌های مختلف اصولگرا، یعنی حقوق آنها رعایت شود، به آنها ظلم نشود، منافع آنها به خطر نیفتد، در عین حال از آنها دعوت به همراهی شود.
اما مساله این است که برای احترام به رای ملت نباید تندروها را در کابینه شریک کرد و نباید اجازه داد تصمیماتی از جنس تصمیمات قبلی در کابینه جدید تکرار شود، اما در عین حال هیچ بخشی از حقوق طیف بازنده در انتخابات، نادیده گرفته نمی‌شود. اگر بخواهند حزب بزنند، آزادند. اگر بخواهند روزنامه منتشر کنند، جلوی انتشار روزنامه آنها گرفته نمی‌شود و از آنها حمایت می‌شود. هیچ‌کدام از آنها به خاطر ابراز عقایدشان، احضار و اخراج نمی‌شوند (همان کاری که آنها با استادان دانشگاهی منتقد دولت قبل کردند) اما معنای این مدارا این نیست که مدال پیروزی را که مردم به دولت پزشکیان هدیه کرده‌اند به گردن آنها انداخته شود.»
منبع: اعتماد
