کابینه اقتضاء را هرگز نباید از منظر یک کابینه ایده آل و اختیاری دید، بلکه باید از منظر تطبیق پذیری یک رئیس جمهور با شرایط و پیچیدگی های خاص کشور در زمان روی کار آمدنش تحلیل کرد.
به گزارش جریان نو، محمدمحمودی فعال رسانه ای با اشاره به چیشن کابینه پیشنهادی پزشکیان نوشت:
۱- اخیرا یادداشتی نوشتم، با عنوان «کابینه پزشکیان، کابینه ایده آل نیست!». دوستی پیام داد. «کابینه» اگر ایده‌آل نباشد، پس چه باید باشد؟. پاسخ دادم. کابینه اقتضاء!. در بابت چرایی آن هم گفتم. کابینه هر رئیس جمهوری شبیه خودش و شرایط کشور در زمان صدارتش می شود. مثل کابینه هاشمی که کابینه کار شد یا احمدی نژاد که کابینه نقار ساخت!.
۲- قبل از آنکه به توصیف کابینه اقتضاء بپردازم باید این نکته را متذکر شوم که همچنان ضعف تیم رسانه ای دولت پزشکیان در تولید کلیدواژه های موثر برای انتقال مفاهیم اجرایی به بدنه جامعه پابرجاست و مگابرند «دولت وفاق ملی» بدون تولید برندهای پشتیبان، آرام آرام دارد کارایی لازم را برای اقناع افکار عمومی از دست می دهد، بالاخص در موقعیتهای مقتضی مثل معرفی کابینه!.
تیم رسانه ای رئیس جمهور موظف بود در این مدت، بدون هیچگونه موضع گیری رسمی درباره مصادیق یا حتی شاخص ها، حداقل شرایط و اقتضائات داخلی و خارجی را در انتخاب اعضای کابینه دولت چهاردهم، برای مردم تبیین می کرد و با استفاده از مبنای کلیدی پزشکیان در مناظرات برای رعایت اصل «دعوا گریزی» در دولتش، افق کلی کابینه را برای افکار عمومی روشن می کردند که متاسفانه اینگونه نشد و الان رئیس جمهور باید به «تنهایی» پاسخگوی فضای ملتهب بوجود آمده در رسانه ها باشد که اتفاقاً عامل اصلی آن، «بی عملی» تیم رسانه ای رئیس جمهور است!.
۳- برویم سراغ اصل مطلب. کابینه اقتضاء را هرگز نباید از منظر یک کابینه ایده آل و اختیاری دید، بلکه باید از منظر تطبیق پذیری یک رئیس جمهور با شرایط و پیچیدگی های خاص کشور در زمان روی کار آمدنش تحلیل کرد. مثلا شرایط تشکیل کابینه دولت در سال ۶۴ هرگز شبیه انتخاب کابینه دولت در سال ۷۶ نبود. چرا؟. چون در دولت سال ۶۴، رئیس جمهور وقت به اقتضای زمان، حتی امکان معرفی نخست وزیر مطلوب خود را هم پیدا نکرد، چه رسد به انتخاب وزرایش!. ولی در چیدمان دولت در سال ۷۶، شرایط کاملا متفاوت بود. اصلا چرا راه دور برویم همین الان آیا شرایط کشور با سال ۸۴ یا ۹۲ قابل قیاس است؟.
شما کی به یاد دارید در این کشور، میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس، به زیر ده درصد رسیده باشد که در انتخابات مجلس زمستان ۱۴۰۲، رسید!. واقعا چند نفر در این کشور بودند که بتوانند در نوروز امسال پیش بینی کنند در سال ۱۴۰۳، جمهوری اسلامی ایران و حماس، بالاترین روسای اجرایی خود را از دست می دهند؟. تازه در چنین اوضایی رژیم صهیونیستی هم، برای اولین بار عمر جنگ_جنایت خود را به بیش از ۱۵۰ روز می رساند و همچنان هم ادامه می دهد!.
اگر به این مجموعه وقایع، عدم احیای برجام، شرایط خاص اقتصادی و اجتماعی داخلی، روی کار آمدن طالبان، تداوم جنگ روسیه و اوکراین و در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری آمریکا را هم اضافه کنید، آیا موید وجود «شرایط اقتضایی» بر فضای کشور و بالتبع آن بر فضای انتخاب کابینه دولت چهاردهم نیست؟.
۴- وضعیت آغاز بکار دولت پزشکیان با هیچ دولتی قابل قیاس نیست. او بجای یک محیط پایدار و قابل پیش بینی در آغاز ریاست جمهوری خود، در یک فضای کاملا «غیرقابل پیش بینی و متغیر» کار خود را آغاز کرده که برداشتهای غیر واقعی از سوی تصمیم گیران دولت قبل، بر پیچیدگی ها و دشواری های آن بشدت افزوده است!. حکومت سایه در کمین است و اکثریت مجلس هم با حامیان اصلی پزشکیان، مثل کارد و پنیرند و بر همین مبنا، کابینه او نیامده، انگار باید به مسلخ برود.
۵- در چنین شرایطی، پزشکیان به عنوان یک سیاستمدار عملگرا، به خوبی نشان داد که اقتصائات دوران ریاست جمهوری خود را کاملا درک کرده و بجای کابینه ای شاخص ولی «غیر هماهنگ» با ارکان قدرت، ترجیح داده فعلا به کابینه ای اقتضایی ولی «هماهنگ» اکتفا کند و برای حفظ امید مردم منتظر فرصتهای آینده بماند.
پزشکیان یقیناً می دانست، که بخاطر اتخاذ چنین تصمیمی شماتت می شود و کنایه ها می شنود، ولی ترجیح داد به روش مولایش عمل کند. روایت است امیر مؤمنان(ع) در اقدامی عبرت آموز از کنار دیوار کجى می گذشت که راه خود را عوض کرد و به طرف دیگر رفت. -برخی یاران- به کنایه گفتند: اى امیر مؤمنان! آیا این تویی که از فضای خدا مى گریزى؟.ایشان فرمود: من از قضاى خدا، به تقدیر خدا مى گریزم!. تشکیل کابینه اقتضاء از سوی پزشکیان پرهیز از همان دیوار کج است. او نمی خواهد از خودش قهرمان بسازد ولی تجربه های تلخ حاکمیت دوگانه را دوباره همچون آواری بر سر مردم ایران خراب کند و آرزوهای یک نسل دیگر را هم با تکرار «دولت دعوا» بر باد دهد.
