وفاق پزشکیان، الزام، نه انتخاب

سابقه و سرنوشت دو دولت روحانی و رئیسی در مقابل دیدگان جامعه و شخص پزشکیان است. درس عبرتی که او نمی خواهد تکرار کند / ایده وفاق پزشکیان براساس درک وی از واقعیت های حکمرانی و ساختار سیاسی ایران شکل گرفته است.

به گزارش جریان نو ، رضا غبیشاوی در یادداشتی در عصر ایران نوشت: در روزهای اخیر بارها شماری از اصلاح طلبان و حامیان دولت پزشکیان با انتقاد از او و دولتش، دوباره از ایده و برنامه وفاق پزشکیان انتقاد کرده اند و آن را بی اثر و شکست خورده دانستند.

این منتقدان، در پیش فرض خود وفاق را یک انتخاب از سوی پزشکیان می دانند که نباید انجام می داد ولی او آن را انتخاب و دنبال کرد.

این در حالی است که واقعیت چنین نیست. وفاق برای پزشکیان نه یک گزینه انتخابی بلکه برای یک الزام بود.

زیرا: ساختار دولت و رئیس جمهوری در ایران شبیه هیچ کشوری در جهان از امریکای غربی تا کره شمالی در انتهای شرق نیست. تصور و ذهنیت جهانی و معمول درباره رئیس جمهوری و دولت را باید کنار گذاشت و به واقعیت های موجود تن داد. ایران دارای متفاوت ترین و بی شبیه ترین سیستم سیاسی جهان است. واقعیت سیاسی ایران می گوید براساس قانون اساسی و چهارچوب ها، هنجارها و رویه های موجود، تصمیم گیری تنها در اختیار دولت نیست بلکه به صورت مشترک در اختیار دولت و مجموعه ای از شوراها و بخش های دیگر است.

این شورها و بخش ها، اختیارات و توانایی های مهمی و تاثیرگذاری دارند و به هیچ عنوان نمی توان آنها را نادیده گرفت. الزام داشتن دولت با اختیار و توانا، توجه به همه بخش های درون و برون دولت است که در کنار یکدیگر و باهم، توانایی تصمیم گیری و اجرا را شکل می دهند. بر این اساس، وفاق یک الزام برای شکل گیری دولت با اختیار و توانمند است.

اگر پزشکیان می خواست به الزام وفاق تن ندهد در این صورت کشور و دولت و حکومت و بخش های رسمی و غیررسمی قدرت و اختیارات وارد نزاع و درگیری می شدند. در این نزاع و درگیری حتما دولت برنده نبود. درچنین شرایطی دولت حتی به دستاوردهای مهم کنونی که برخی آن را حداقلی می دانند نیز دست نمی یافت.

در شرایط و واقعیت های فعلی ایران، راهی نیست جز اینکه با پروژه وفاق، همه نیروهای موجود در حکمرانی، متمرکز شوند و بتوان این نیروها را همسو کرد. حداقل اگر نمی توان این نیروها را همسو، جهت داد از تضاد میان آنها خودداری کرد.

علاوه بر این، وفاق، زمینه لازم را برای بهره مندی از همه ظرفیت ها و توانمندی ها و نیروهایی را ایجاد می کند که در حالت عادی و به دلیل خط کشی سیاسی نمی توان از آنها استفاده کرد آیا تضاد با آنها، به ایجاد اصطکاک و مانع در برابر حرکت دولت منجر می شود. بدانیم در ایران کنونی، بسیاری از نیروها حتی خارج از چارچوب رسمی نیز قدرتمند و تاثیرگذارند.

سابقه و سرنوشت دو دولت روحانی و رئیسی در مقابل دیدگان جامعه و شخص پزشکیان است. درس عبرتی که او نمی خواهد تکرار کند. ایده وفاق پزشکیان براساس درک وی از واقعیت های حکمرانی و ساختار سیاسی ایران شکل گرفته است.

انتظارات از دولت پزشکیان، حداقلی و در راستای دفع شر حداکثری و جلب حداقلی منافع مهم ، اساسی و سرنوشت ساز است چرا که ظرفیت و امکانات فعلی در همین حد است گرچه بسیاری، بیش از این انتظار دارند. اینکه وب سایت و شبکه اجتماعی جدیدی فیلتر نشود. اینکه تصمیمی علیه منافع و حقوق مردم در دولت گرفته نشود. اینکه سخنان تحریک آمیز علیه حقوق مردم از زبان مسوولان دولت شنیده نشود. اینکه مانع از شروع جنگ جدیدی علیه ایران شود. اینکه با اشتباهات فاحش زمینه تنش و نزاع و درگیری سیاسی اجتماعی داخلی ایجاد نشود. اینکه بدیهیات زیرسوال نباشد و نقض نشود؛ اینکه حوزه خصوصی و حریم خصوصی مردم محترم شمرده شود؛ اینکه موتور دستاوردتراشی متوقف شود؛ اینکه توهم و تخیل متوقف و مسوولان بر پایه واقعیت های موجود در زمین سخن بگویند و تصمیم گیری کنند.