پزشکیان «دانسته» پا به میدانی گذاشت که کمتر عاقلی، حاضر بود پای به آن بگذارد. اما حفظ ایران، افسونی هم دارد که اگر رو بنماید بر انسانی صادق، چنان مجنونی می سازد از او، که نه تنها تا آخر پای معشوقش، وفادار می ایستد.
به گزارش جریان نو، محمدمحمودی، فعال رسانه ای در یادداشتی اختصاصی برای جریان نو با پرداختن به جلسه رای اعتماد وزرای دولت پزشکیان نوشت:
۱- از حسین آقای مرعشی جمله ای به یادگار شنیدم که مبنای اصلی این نوشته شد. غروب پاییزی در سال گذشته بود، در فضایی آکنده از ناامیدی. که از زبان دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی در جمع اعضای شورای مرکزی حزب، جمله ای شنیدم بدین مضمون: «…که برای حفظ ایران اگر لازم باشد، حاضرم از خودم و دوستانم و حتی، حزبم هم بگذرم!».
۲- رفتار امروز پزشکیان عین حرف دیروز مرعشی است. یقین بدانید پزشکیان- همانطور که در موضوع معرفی کابینه پیش آمد- باز هم مجبور خواهد شد برای حفظ ایران از خیلی چیزها بگذرد. شاید رنجش های اولیه برخی دوستان از رئیس جمهور، تازه اولِ مصیبتهای شخصی پزشکیان باشد، در این مسیر دشوار. سرآغاز هزینه هایی که یک شخصیت خدا ترس و وطن پرست باید برای حفظ ایمان و ایرانش بدهد. راضی به نوشتنش حتی نیستم، ولی شاید پزشکیان هم مثل هاشمی، روزی مجبور شود در برابر دوراهی حفظ ایران یا فرزندش، قرار بگیرد. مصیبتی بزرگ که البته به زعم هاشمی، از شیرین ترین مصائب عمرش بود که با وجود تمام تلخی های ظاهری و باطنی، عاقبتی شیرین داشت که هم عزت دنیا آورد و هم مرگِ آرام.
۳- این چند سطر را نوشتم. تا همه بدانند.از تحمیل هزینه بر پزشکیان، طَرفی نخواهند بست. در همین قضیه «معرفی کابینه» یا به قول معروف از همان «بهارِ ریاست جمهوری پزشکیان» پیدا شد که او «برای حفظ ایران»، نه تنها با هیچکس تعارف ندارد، بلکه حاضر است از منافع خود و خودی و خانواده بگذرد و قهر یاران و رنج دوستانش را ببیند، ولی قدمی از مسیر «حفظ ایران» برنگردد.
۴- مسیر حفظ ایران هرگز مسیر آسانی نبوده و نیست. هاشمی سی سال زخم زبان خورد، هزینه داد و عقوبت دید. آنهم بابت دو اقدام تاریخی برای حفظ ایران!. اولی پایان جنگی ۸ ساله بود و دومی ۸ سازندگی!، هر دو هم برای حفظ ایران. شوخی نیست تحمل سی سال عقوبت، ولی وقتی پای حفظ ایران در میان آمد، از اوجب واجبات شد برای هاشمی!. پس اصلا کار پزشکیان را کار ساده ای فرض نکنید.
البته پزشکیان اصلا از جنس روسای جمهوری نیست که دنبال قهرمان سازی از خود باشند. او از تبار مصلحانِ واقعی و سربازانی دلباخته است که جان بر سر حفظ ایران گذاشتند و عاقبتشان یا به بالای دار ختم شد و یا به حمام فین. گویی خون تمام شجاعان ایران، امروز در رگ های پزشکیان جاری شده و قدرتش افزون ساخته تا «مصمم» پا به میدانی بگذارد. که عاقبتش از همان اول برایش پیدا بود.
پزشکیان «دانسته» پا به میدانی گذاشت که کمتر عاقلی، حاضر بود پای به آن بگذارد. اما حفظ ایران، افسونی هم دارد که اگر رو بنماید بر انسانی صادق، چنان مجنونی می سازد از او، که نه تنها تا آخر پای معشوقش، وفادار می ایستد، بلکه اگر لازم باشد جانش را هم برای حفظش می گذارد. پس آقای پزشکیان. این جان شما و جان ایران. البته این حرف من نیست، حکم شمس تبریزی است که فرمود. «به عاشق ده تو هر جا شمع مرده‌ست، که او را صد هزار، انوار باشد!».
