پزشکیان به مدد «اخلاق وفاق» موفق شد در سخت‌ترین انتخابات پیروز شود و از سد رقبایی بگذرد که تا بن دندان مسلح، به میدان آمده بودند
به گزارش جریان نو؛ محمد محمودی فعال رسانه ای در یادداشتی نوشت:
۱- حرف آخرم را اول می زنم. بی جهت درباره پزشکیان قصه سرایی نکنیم. او کاستی های زیادی داشت و دارد. از بابت شاخص های معمول و عرف یک رجل سیاسی. هنوزم لباس پوشیدن و نطق خواندنش از روی کاغذ، روی اعصاب خیلی هاست. اما پزشکیان یک چیز داشت و دارد که خیلی از رجل گذشته و حال، ندارند. پزشکیان کلیدی دارد به نام اخلاق وفاق. که راستش را بخواهید، کمتر قفلی است که با آن باز نشود!.
پزشکیان به مدد همین «اخلاق وفاق» موفق شد در سخت ترین انتخابات ریاست جمهوری، به راحتی پیروز شود و از سد رقبایی، بسادگی بگذرد که تا بن دندان مسلح، به میدان آمده بودند. پزشکیان بعد از آن در مأموریتی غیرممکن، کابینه ای به اقتضای زمان مهیا کرد وبه مدد همان اخلاق وفاق، الان شد رئیس دولت کامل چهاردهم با رای اعتماد بی‌سابقه نمایندگان مجلسی که حداقل ۲۰۰ نماینده آن، همفکر او از لحاظ سیاسی نیستند!
واقعا هیچ رئیس جمهوری در ربع قرن اخیر جز پزشکیان نمی توانست از این مجلس، رای اعتماد بگیرد برای نامهایی نظیر ظفرقندی، عراقچی، همتی، صالحی امیری، میدری و…. . برای اینکه بهتر متوجه عمق این موضوع شوید، فقط کافی است تصور کنید از مجلس ششم باید برای قالیباف به عنوان وزیر کشور رای اعتماد گرفته می شد!.
۲- از پزشکیان در این چند ماه زیاد نوشتم. سلبی و ایجابی. از توصیه های هاشمی به او در همان ابتدای راهش که مراقب باشد «دولت دعوا» نشود تا روایت «سم زدایی» وی از مناظرات. فردای دور اول انتخابات هم برایش از ملتی نوشتم که یقینا زیر «سایه جلیلی» نمی روند و بعد از پیروزی او هم از سپردن مهار «حکومت سایه» به «حاکمیت» گفتم تا مبادا دولتش را «مشغول» خود کنند. البته آخرش هم از ضرورت «قاتق نان» شدن برایش نوشتم و اقتضای تشکیل «کابینه اقتضاء». راستش الان که به نوشته ها می نگرم انگار قطعاتی از یک پازل هستند که در مرکزش دو کلمه نوشته؛ «اخلاق وفاق».
راستش این یادآوری را کردم. برای آنکه بگویم. پزشکیان را باید در ادامه راه بیشتر شناخت و کشف کرد. اخلاق وفاق پزشکیان، هرگز قبل از اینکه رئیس جمهور شود، عیان نبود. او تا قبل از انتخابش به عنوان رئیس جمهور، یک سیاستمدار شجاع بود که بیشتر بخاطر نطق های حق طلبانه در مجلس، مشهور بود. ما از این دست نمایندگان در مجلس کم نداشتیم. از هر دو جناح. ولی آیا همه آنها، می توانستند رئیس جمهور شوند آنهم با کابینه وفاق ملی؟. یقیناً پاسخ منفی است. چون خیلی از رجال سیاسی و روسای جمهور قبلی ما بودند و هستند که اخلاق وفاق نداشتند، چه رسد به نمایندگان مجلس. پزشکیان در این میان یک استثنای تمام عیار است. با داشتن شاخصی به نام اخلاق وفاق. شاخصی که در دنیای امروز با نام دیگری به عنوان شاخص هوش شرافتی حتی در انتخاب روسای جمهور کشورهای توسعه یافته هم معیار بسیار تعیین کننده ای است و سکان اداره آن کشورها حتما به شخصیتهایی سپرده می شود که وفاق گرا، مدافع منافع ملی و صلح جهانی باشند.
۳- اما شاخص های اخلاق وفاق چیست؟. به من باشد. می گویم فقط دو تا نباش و بس. اول «من نباش»، دوم «بی معرفت نباش». پزشکیان از نگاه من همین است. «من نیست». پزشکیان اگر «من» بود، هرگز از «روسای جمهور قبل» به ابتکارات بالاتری نمی توانست دست پیدا کند. مثل همین ابتکارش درباره دولت وفاق ملی. روسای جمهور قبل چهره های شاخصی بودند. البته جز احمدی نژاد. آنها رجل های سیاسی تمام عیار بودند. ولی«من» هم بودند. درست عکس «هاشمی». که لااقل چند برابر آنها، رجل سیاسی و فقهی و بین المللی بود. ولی هیچوقت «من» نبود. هاشمی با همین «من نبودن» موفق شد جنگ را تمام کند و اولین دولت وفاق ملی شود بعد از نقار سیاسی دولت دفاع مقدس. اینکه امروز پزشکیان و قالیباف می توانند وفاق کنند. اتفاق کوچکی نیست.
اینکار از روسای جمهور قبلی بر نمی آمد و نیامد!. پزشکیان، شاخص دوم اخلاق وفاق را هم به تمام و کمال دارد، او اگر «من نیست»، «بی معرفت هم نیست». او نه مثل روسای جمهوری است که نمک هاشمی را خوردند و نمکدانش را شکستند، نه مثل احمدی نژاد است که سقفش را بزرگانی برایش، بالا زدند ولی او سمبل نامردی شد و ستون ریختن ها و آخرش هم خنجرهای از پشت!. پزشکیان اما معرفت تشکر دارد. معرفت قدردانی دارد. معرفت ابرازش را هم دارد. هنوز رئیس جمهوری که هاشمی او را رئیس جمهور کرد، بعد از سالها نگفته «اگر هاشمی نبود، من رئیس جمهور نمی شدم»، ولی پزشکیان این معرفت را دارد که همین اول کار بدرستی و به صداقت بگوید اگر رهبری نبود، من رئیس جمهور نمی شدم. بی معرفت نبودن یک رئیس جمهور است که اگر با «من» نبودنش، همراه شود می شود یک رئیس جمهوری که خیلی غیرممکن ها برایش ممکن می شود و شاید در آینده، بیشتر هم بشود.
القصه امیدوارم آخر قصه ی مرد اخلاق وفاق ما بشود مصداق ابیات خاقانی، که فرمود:شهری به فتنه شد، که فلانی از آنِ ماست/ما عشق باز صادق و او، عشق دان ماست/ دولت به گوش عزم تو، این رمز گفته است/ کاندر رکاب تو، ملکان هم عنان ماست/ از خاک درگهت به مکانی رسیده‌ایم/ کامروز عرش را همه رشک از مکان ماست/ هر چند این قصیده گواهی است راست گوی/ بر دعوی وفاق تو، کاندر نهان ماست!.
