روزنامه دنیای اقتصاد به وضعیت اسفناک گردشگری در شهرهای شمالی کشور پرداخته است.
به گزارش جریان نو، در بخشهایی از این مطلب میخوانید؛
شاید تجربه گرفتار شدگان در ترافیک شمال و قحطی سوخت و نان چیزی معادل همان سندرم پاریس ژاپنی ها باشد که در کشور ما گریبان هموطنان خودمان را گرفته است.(در فرهنگ ژاپنی، پاریس شهری آرمانی تصویر شده اما وقتی پای گردشگران ژاپنی به پاریس می رسد با شهری کاملا متفاوت روبه رو می شوند؛ آنها در مواجهه با واقعیت تلخ پاریس به یکباره دچار «شوک فرهنگی» می شوند.)
تکرار چنین وضعیتی می تواند حتی منجر به مساله «سفر ترسی» یا فوبیای سفر شود و همین اندک مایه دلخوشی و فراغت را هم از بسیاری ایرانیان امروزی دریغ کند.
برخی سواحل عمومی شمال نشان دهنده وضعیت اسفناک مسافران عادی است، در کمبود جا و امکانات، شرایط اقامت آن هایی که نه ویلای شخصی و نه امکان بهره مندی از ویلاهای دولتی را دارند، بیشتر شبیه آوارگان است.
آلاچیق تا ۵۰۰ هزار تومان هزینه روزانه روی دست مسافران عموما کم درآمد می گذارد.
اقامتگاه های گردشگران از کیفیت لازم برخوردار نیست و می توان صف های طولانی را برای دستشویی هایی نه چندان بهداشتی و سکوی های ظرفشویی دید.
گردشگری یک فرصت برای توسعه اقتصادی و اجتماعی است. کافی است به کشور همسایه، ترکیه، نگاه کنیم تا ابعاد و ارزشمندی بهره گیری ترک ها از اقتصاد گردشگری را در رونق بخشی به اقتصاد محلی و ملی و بسط روابط بین المللی ترکیه و تبلیغ جهانی آن درک شود.
شمالی ها اکنون بیشتر خام فروشی می کنند، زمین های زراعی آبا و اجدادی را به ثمن بخس واگذار می کنند و بساط املاکی ها و ساخت و ساز ویلا رونق دارد اما چنین تکاپوهایی فقط برای عده ای محدود سود دارد و مصیبت های فشار گردشگران بر زیرساخت ها و امکانات محدود، همه مردم شمال را گرفتار می کند و موجب «گردشگرهراسی» می شود.