محمدمحمودی دبیر سابق پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی در گزارشی اختصاصی برای جریان نو نوشت:
۱- آموختن در ژن هاشمی بود. از عالم و آدم درس می گرفت. گریزان بود از استادی و دلش می خواست، همیشه شاگرد باشد. برای همین هم هیچوقت، شاگرد نداشت!. نه در دانشگاه و نه در حوزه. شاگردی برای هاشمی یک مقام بود. مقامی بلند که به او اجازه می داد از همه بشنود و از هر چه بخواهد، بیاموزد. هاشمی با خوی شاگردی، هاشمی شد وگرنه زایش افکارش خیلی زود اسیر سیاهی یلداهای بی سحر می شد.
۲- مهم ترین درس شب یلدا برای هاشمی، «ثمر بخشی» بود. از نگاه هاشمی «مسلمان بی ثمر» مثل «شب یلدای بی سحر» بود. «ثمر مسلمانی» برای هاشمی از جنس «ثمر شخصی» نبود، او دنبال ثمر بخشی انقلاب و نظام برای مردم بود. چون معتقد بود که اگر مردم از جمهوری اسلامی، آبادی و ثمر ببینند، دلیلی برای مخالفت با آن ندارند!. از نگاه هاشمی، عاقبت بی ثمری برای مردم، مشابه درختی بی ثمر است که «قطع شجر» برایش، دیر و زود دارد، ولی سوخت و سوز ندارد!.
۳- درس «ثمر بخشی شب یلدا» برای هاشمی عین آموزه های الهی او بود. هاشمی از قرآن هم ثمر بخشی آموخته بود، نه بی ثمری!. هاشمی مفسر قرآن بود ولی اول برای خودش!. او از آیه «هُوَ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَاسْتَعْمَرَ»، «سازندگی» و «آبادانی ملی» را فهمیده بود، نه «سایه نشینی» و سوزاندن امید مردم را. بزرگترین رنج هاشمی از سیاهی دنباله دار افکار متحجری بود که راه تامین «کفاف زندگی» را بر مردم می بندند و فقط از آنها طلب «عفاف» می کنند!. این عین مسلمانی بی ثمر برای هاشمی بود که هیچ پاسخی بر «رشد سالیانه» عدم کفافِ «زندگی مردم» نداشته باشیم و فقط از آنان طلبِ «عفاف» کنیم!.
۴- هاشمی عالم بی عمل نبود و خودش نماد ثمر بخشی شب یلدا بود. او تا روز آخر زندگی خود، دنبال فردای بهتر برای ایران بود. هاشمی هرگز نایستاد و تسلیم هیچ شبِ بلندی نشد. او همیشه آماده ی گذشتن از خودش برای فردای بهتر ایران و ایرانیان بود و اینگونه زیست و اینگونه رفت. پس بهترین یادش در شب یلدا، یادآوری پیامک نوروزی هاشمی برای مردم در آغاز سال ۱۳۹۴ است که از جنس ثمر بخشی یلدا بود. با تفالی گویا از حضرت حافظ. «بر سر آنم که گر ز دست برآید، دست به کاری زنم، که غصه سرآید!».
