۲-  در دورانِ دیپلماسیِ بی دیپلمات، رهبران کشورها، شخصا جای دیپلمات‌ها را می گیرند و بر خلاف شکل کلاسیک و پشت پرده دیپلماسی کلاسیک، مذاکرات را بصورت صریح و علنی به پیش می برند. همین الان در دولت ترامپ، وزیر امور خارجه آمریکا به هیچ عنوان نقشی مشابه جان کری در دولت اوباما را ندارد و حداکثر می تواند یک نقش مکمل را در نمایش دیپلماسیِ بی دیپلماتِ ترامپ، ایفا کند. جالب است که لاوروف روس هم دیگر نقشی مشابه مذاکرات برجام را ندارد و پوتین هم تصمیم گرفته مشابه ترامپ، شخصا مسیر دیپلماسیِ بی دیپلمات را بر عهده گرفته تا سرعت مورد نیاز ترامپ را درباره حل و فصل مسائل بظاهر لاینحل نظیر مخاصمه آمریکا و ایران را تامین کند.

۳- به صراحت باید گفت که در دورانِ دیپلماسی بی دیپلمات، نه جایی برای ظریف است و نه برجام و نه حتی گروه ۱+۵. در دورانِ دیپلماسی بی دیپلمات، مطمئنا دیگر خبری از مذاکرات طولانی و فرسایشی نیست و «تک دیدارها» یا «تک تماس های» میان رهبران جهان منجر به اخذ تصمیمات مهم خواهد شد. البته این موضوع به هیچ عنوان نافی توان منحصربفرد ظریف به عنوان «دیپلماتی مولف» و شخصیتی شاخص در حوزه بین الملل نیست، ولی باید پذیرفت که از نگاه ترامپ، پوتین و حتی افراطی های داخلی، ظریف یک عنصر نامطلوب برای تحقق دیپلماسیِ بی دیپلمات بود و نباید می ماند که نماند. البته ظریف در جایگاه معاون راهبردی رئیس جمهور فرصتی استثنایی برای  ریبرندینگ خود از یک دیپلمات منحصر به برجام به یک معاون ارشد رئیس جمهور را داشت که متاسفانه ترجیح داد در همان جایگاه مهندس برجام محصور باقی بماند که ماند.

۴- در«سیّال ترین فضای سیاسی جهان» دیگر جایی برای کنشگری دیپلماسی کلاسیک باقی نمانده و دیپلماسی بی دیپلمات بطرزی باور نکردنی در حال وقوع میان رهبران جهان است. اینکه رئیس جمهور آمریکا می شود سخنگوی پوتین در کاخ سفید و صریح ترین حرفهای او را در قلب کاخ سفید به زلنسکی آنهم در مقابل رسانه ها می زند و از آنسو هم پوتین خود را آماده میانجیگری موثر بین جمهوری اسلامی ایران و آمریکا معرفی می کند و شاید در آینده بسیار نزدیک بالاتر از آن را هم بگوید، همگی حکایت از آن دارد که جمهوری اسلامی ایران باید آمادگی ورود به دورانِ دیپلماسی بی دیپلمات را داشته باشد و الزامات آن را مهیا کند.

۵- مهم ترین الزام جمهوری اسلامی ایران برای ورود به دورانِ دیپلماسی بی دیپلمات، روشن کردن وضعیت طرف گفتگو آنهم با اختیارات تام برای طرف مقابل است. البته ترامپ مطمئناً از پوتین انتظار دارد تا کانال مستقیمی را برای گفتگو با رهبری جمهوری اسلامی ایران برایش مهیا کند، ولی با توجه به اینکه تحقق این انتظار -لااقل- در کوتاه مدت ممکن نیست، حضور ایران در عرصه دیپلماسی بی دیپلمات، بدون تعیین نماینده تام الاختیار از سوی رهبری -که قاعدتاً باید «رئیس جمهور پزشکیان» باشد-،  ممکن نخواهد بود. سال ۲۰۲۵ سال دیپلماسی بی دیپلمات در دنیا خواهد بود با نسخه ای ارتقا یافته از «نیکسون- کیسینجر» در قالب «ترامپ- ماسک»، که یقیناً آکنده از تصمیمات غیر منتظره و حتی متناقض با گذشته خواهد بود. نسخه ای که یا به آزادی کامل جهان از بند آداب کهنه شده و ناکارآمد دیپلماسی کلاسیک خواهد رسید تا هوش مصنوعیِ سریع، جای دیپلماتهای کُند را بگیرد و یا شکست می خورد و دوباره دنیا می ماند و صدها وزارت امور خارجه، نهادهای بین المللی و هزاران دیپلمات که تعداد نشست ها، سخنرانی ها، دیدارها، بیانیه ها و ….. آنان از تعداد کشته شدگان جنگهای مختلف در ۵۰ سال گذشته در سراسر جهان بیشتر است!